داستان آخرین آهنگ
میخواستم پر بگیرم ... پر بگیرم ، پرواز کنم ، و بر
اوج آسمانها ، از اوج آسمانها ، فریاد بکشم که اي دوپایان
چهار پا صفت خوشبخت : به دادم برسید ... ببینید این سایه
هاي صامت و یخ بسته ي مرگ ، در تیرگی این سکوت سیه
دل ، از جان من چه می خواهند ؟!
باور کنید ، آنشب ، شب وحشتناکی بود ! وحشتناك
چرا ؟ شب وحشت بود ! وحشت از تنهایی فریاد شکنی که
هیچ دلش نمی خواست مرا تنها بگذارد ! وحشت از جیغ و
داد بادهاي سرگردان ،که در و دیوار کلبه ي محقرم را
دیوانه وار به گریه انداخته بودند !..
اصلاً من آنشب از همه چیز می ترسیدم
میخواستم پر بگیرم ... پر بگیرم ، پرواز کنم ، و بر
اوج آسمانها ، از اوج آسمانها ، فریاد بکشم که اي دوپایان
چهار پا صفت خوشبخت : به دادم برسید ... ببینید این سایه
هاي صامت و یخ بسته ي مرگ ، در تیرگی این سکوت سیه
دل ، از جان من چه می خواهند ؟!
باور کنید ، آنشب ، شب وحشتناکی بود ! وحشتناك
چرا ؟ شب وحشت بود ! وحشت از تنهایی فریاد شکنی که
هیچ دلش نمی خواست مرا تنها بگذارد ! وحشت از جیغ و
داد بادهاي سرگردان ،که در و دیوار کلبه ي محقرم را
دیوانه وار به گریه انداخته بودند !..
اصلاً من آنشب از همه چیز می ترسیدم : حق
داشتم! براي اینکه آنشب همه و هرچه در اطراف من بود ،
از دیوار ترك خورده اي که داشت به سرم خراب میشد ، تا
گل سرخ پژمرده اي که گلدان سر شکسته ام ، تابوت
طراوت از یاد رفته ي او بود ، بر همه چیز ، سایه ي سنگینی
از وحشت یک فاجعه ي پیش بینی نشده ، موج می زد.
قلبم داشت در چهارچوب سینه ام منفجر میشد ...
ضربان قلبم آنقدر شدید بود که ساعت رنگ پریده ام را از
نفس میانداخت ، نمیدانستم چه کار کنم ؟ بلند شوم به هر
فلاکتی بود ، خودم را به نزدیک پنجره رساندم...پنجره ي
بدبخت زیر دست و پاي باد وحشی ، بیچاره شده بود ،
احساس کردم میخواهد از لابلاي دیوار فرار کند ! محکم
چسبیدمش ، که اگر رفت مرا هم ببرد . ولی نرفت ! نظري
به آسمان افکندم .. خاك بر سر آسمان ، دلش صدبار بدتر
از دل طپش رمیده ي سینه ي دریده ي درد آفریده ي من ،
گرفته تر بود ! ستاره ها همه مرده بودند ! و مشتی ابر ظلمت
بار ، در تراکم یک سیاهی وهم انگیز ، همه ي آنها را ، در
قبرستان بدون خاك آسمان ، به خاك سپرده بودند ! فکر
کردم که پهنه ي آسمان چقدر به زندگی من شبیه است !
چه ستاره ها که در پهنه ي زندگی من در گمنامی یک
سرنوشت گمنام ، مردند... و چه آرزوهاي لطیفتر از لطافت
ماه ، که در پژمردگی جوانی جوانمرده ام ، ناکام و تیره
فرجام! پژمرده اند ! .. دلم می خواست خودم را کمی بیشتر ، تا
صبح ، با اینگونه خیالات مشغول میکردم ، ولی مگر می شد ؟ آن
وحشت مبهم ، استخوانهایم را آب می کرد ! .. ناگهان فکر خوبی
به نظرم رسید : تصمیم گرفتم براي نخستین بار همسایه ام را
بخواهم، تا در تحمل این تنهایی طاقت فرسا مرا یاري کند.
گفتم همسایه ي من ... شما که نمی دانید همسایه ي من که
بود ، پس گوش کنید . بگذارید اول به طور مختصر شما را
با او آشنا کنم ... همسایه ي من بیوه زن زیبایی بود که
بیست و چها پاییز بیشتر ندیده بود . اینگه نمیگویم "بیست
و چهار بهار " براي این است که در طبیعت انسان هاي
گرسنه دو فصل بیشتر وجود ندارد : پائیز و زمستان! در
سرتا سر زندگی محنت زده شان این پائیز لخت و دوره گرد
است که صورت زندگی بخت برگشته شان را نوازش می دهد. و
زمستان هنگامی فرا می رسد ، که قلب انسان گرسنه ، در
سینه ي سرمازده ي فقر ، مثل مرغ سربریده ، جان می کند ...
باري ، این بیوه زن بدبخت ، برعکس بخت زشتی که داشت ، آنقدر زیبا
بودکه من از ترجمان زیبائیش عاجزم . نگاهش مظهر یک
حسرت بی تمنا بود . لبانش ، ترجمان سکوت ناکامی یک
عشق. موهایش! پریشانی یک مشت فریاد پریشان ! که
شیون سکوت دربدرشان کرده بود ! . خودش یک بار به من
گفت که نامش " لائورا" ست.
" لائورا" ظاهرا هیچکس را ، جز دختر سه ساله اش را ، که
پاکنویس تمام عیار مادرش بود ، نداشت ! در عرض
یکسالی که با او همسایه بودم ، هیچکس حتی یکبار ، سراغ
او را نگرفت . خودش هم جز براي خرید از سر کوچه ، پا از
منزل بیرون نمی گذاشت !
در تمام مدت یکسال ،تنها یکبار با من حرف زد . و
آن روزي بود که دخترش از پله ها افتاد و پاي چپش
شکست... تنها آنروز بود که از من خواست ، تا به سراغ
طبیب بروم ... رفتم.. با چه اشتیاقی ، چه شوري ، خدا می داند
... براي اینکه میدانستم لااقل به این وسیله میتوانم براي
نخستین بار داخل زندگی او شوم ... شدم.. همان روز وقتی
طبیب کار خود را انجام داد و رفت ، سر صحبت را با او باز
کردم.. ولی در مقابل هر صد کلمه اي که حرف می زدم تنها
یک کلام پاسخ می شنیدم :"نه".."شاید" "خدا می داند"..
همین! . ولی ، خوب من از همی کلمات ناقص و نارسا ، خیلی از
چیزها را میتوانستم بفهمم . وانگهی اتاق او .. از سرگذشت
دو انسان تیره بخت ، داستانها داشت ! سرگذشتی آمیخته
با یک عشق ، عشقی آمیخته از چوبه ي دار ناکامی ! در یک
طرف اتاق تختخواب رنگ و رو رفته ي فرسوده اي بود که
قشر ضخیمی از گرد ، رختخواب در هم ریخته ي آنرا می
پوشاند. معلوم بود که از مدتها پیش کسی در این بستر
آشفته ، نخفته بود . وو ان قشر گرد ، از چند قطره عرق سرد
، انسان محتضري ، سالها پیش عشقی آمیخته در گرمی آن
بستر بی صاحب ، به عنوان آخرین قطرات یک مشت اشک
راه گم کرده ، تحویل داده بود ، حکایت می کرد . بالاي آن
تختخواب ، در واقع تنها زینت اتاق ، یک تابلوي گردگرفته ي
نقاشی بود . تابلو ، گاریچی پیري را نشان میداد ، که چرخ
گاري اش به گل فرورفته بود و گاریچی بدبخت ، دستی به
ریش سپید گذاشته ، به صورت اسب نحیف خود نگاه میکرد
. مثل اینکه از اسب خواهش میکرد که : "... به هر وسیله
هست چرخ را از گل بیرون بکش ... بچه ام ... گرسنه است .. ! .."
مدتها به این تابلو ، نگاه کردم ، دلم می خواست
میدانستم کار کیست ؟با چشمان اشک آلود پرسیدم که
:"خانم.. این تابلو .. " نگذاشت حرفم تمام شود ، بلند شد ،
آهسته بیرون رفت ، و من از پشت در صداي او را شنیدم .
زار زار گریه میکرد . وجود من در آن لحظات یکپارچه تاثر
بود ، دلم داشت کباب می شد . بلند شدم ، پیشانی بچه را
که داشت بی سر و صدا می نالید ، بوسیدم و بدون آنکه
خداحافظی کنم ، به اتاق خود رفتم . فراموش نکنم که علاوه بر
آنچه درباره ي اتاق او گفتم ،پیانوي کهنه اي هم در پرت
ترین گوشه ي اتاق دیدم که دو شمع ، یکی نیم سوخته و
دیگري تمام سوخته ، در دوطرف آن ؛ از دندانه هاي سپید
پیانو ، پاسداري می کردند ! .. این دو شمع ، که می داند ؟
شاید مظهر دو قلب آتش گرفته بود ؛ دو قلبی که یکیشان
پاك خاکستر شده و رفته بود ، و یکی داشت خاکستر می شد !
***
بیش از آنچه در بالا گفتم ، من دیگر هیچ چیز درباره ي
"لائورا" نمی دانستم ، اصولاً ، شاید اگر موضوع پیان
نواختن او نبود ، هیچوقت به یادم نمی آمد که انسان زنده اي در
همسایگی من وجود دارد .. "لائورا" هرشب بدون استثنا
درست سر ساعت 12 ، با پیانوي خود آهنگ غم انگیز
"تریستس" شوپن را مینواخت . هرشب ؛ نیمه شب ، در
سکوت مطلق ، تریستس شوپن ! .. این آهنگ ، براي من
صورت لالایی پیدا کرده بود ... من هرشب تا نیمه شب
مینشتم ، و تا ناله ي پیانو تمام نمی شد ، چشمان من به
خواب نمی رفت .
***
باري.. برگردیم.. برویم سراغ آنشب .. همان شبی
که گوئی همه ي امواج جان گرفته بودند ، تا شاعري را که
نمی خواست گمنام بمیرد ، با خود به گور ببرند ! تا انجا ،
افسانه تولد مرگ مرا ، پس از مرگ زندگی ، به صورت
حماسه هاي فنا ناپذیر ، برایشان بسراید ! . گفتم آنشب از
فرط تنهایی خود ، تنهایی نه ، از فرط وحشت تنهایی ،
تصمیم گرفتم که "لائورا" را بخواهم ...
تصمیم خوبی بود ، ولی مگر می توانستم انجامش
دهم. هرچه به گلوي خود فشار می دادم مگر صدایم بیرون
می آمد .
فریادها ، همه از ترس ، ترس نه ، از یک نوع
نگرانی مرگبار ، در سینه ام خفه شده بودند ... ولی یکبار
اتفاقی رخ داد ، که در انجام تصمیم ، براي من کمک بزرگی
شد. همانطور که به اتاق "لائورا" نگاه می کردم ، یکباره
نظرم به کوچه افتاد .. این بار دیگر رعب و وحشت تا
اعماق همه ي سلول هاي ناراحتم رخنه کرد ..
نمی دانید ... دیدم سایه ي موجودي ، افتان و خیزان ،
در کوچه سرگردان است . مثل ِےنّےم÷ےماینکه سرغ خانه ي ما را می
گیرد. به هر دري که می رسید ، با مشقت کمرشکنی ... بلند
می شد ، نگاهی به سر ورودي در میکرد ، بعد نومید و
حسرت زده ، به زمین می افتاد .
دلم داشت از جا کنده میشد ، این بار دیگر سکوت ،
براي من ، جنایت بود ... یکباره تمام قواي پراکنده ام را
متمرکز کردم ، و با صدایی که سکوت شب را به لرزه
میانداخت.
فریاد کردم :
"لائورا.. لائو... را... ! .."
اي خاك بر سر من ! کاش فریاد در گلویم ناله می شد ،
و ناله به سینه ام برمی گشت و همانجا می مرد ! . تعجب
نکنید ، اگر این حرف را می زنم . چون فریاد من ، به جاي
اینکه زن همسایه را به کمک من آورد ، سایه ي سرگردان
را دیوانه کرد ! سایه وقتی صداي مرا شنید ، جان گرفت ،
بلند شد و یکسره به طرف خانه اي دوید ، که آنشب
قبرستان وجود مادر مرده ي من بود ! . احساس کردم که
دارم همانطور ساده ، میمیرم . زانوهایم سست شد . سایه
داشت در را با شدت هرچه تمامتر می کوبید . بیش از این
تحمل جایز نبود . من احساس کردم که واقعاً مرگ از سر
من دست بردار نیست ، فکر کردم ، خوب لااقل بگذار ببینم
این کیست ؟
شاید ، خود مرگ است ، خانه ي مرا گم کرده ، بروم
او را راهنمایی کنم . هم او را راحت کنم ، هم خودم را .
چراغ را به دست گرفتم ، چه عمل احمقانه اي . براي اینکه
هنوز پا به دهلیز نگذاشته ، باد چراغم را خاموش کرد .
ساعت رنگ و رو رفته ي دیوار اتاق من ، که تنها یادگار پدر
از دست رفته ام بود ، یازده و نیم را اعلام کرد . من چون با
همه جاي خانه ، همه ي سواخ سنبه هاي آن آشنا بودم ،
همانطور در تاریکی رفتم که در را باز کنم ، در این هنگام ،
"لائورا" پنجره را باز کرده بود و نگران به اتاق تاریک من
نگاه می کرد .
***
شما را به خاطر هرکه دوستش دارید ، به خاطر
هرکه دوستتان می دارد ، از من مخواهید که من هرچه را در
منزلمان دیدن ، به طور مفصل ، شرح دهم . براي اینکه ،
باور کنید دلم به حال خودم می سوزد . براي اینکه من
سراینده ي دردهاي ملتی هستم که پریدگی رنگ صورتشان
را ، یا تازیانه ي ستم سرخ میکند ، یا سیلی پنجه ي فقر ، یا
سرخی تب سل ..
به طور خلاصه می گویم ، که وقتی در را باز کردم ،
در گیر و دار وحشیگري باد ، جوان ژولیده ، گل آلوده ي غرق
در خونی را دیدم که آخرین نفس هاي یک زندگی بی نفس
را با تک سرغه هاي خون آلود به این محیط نکبت بار پس
می داد .با دو دست لرزان ، او را از زمین بلند کردم و آهسته
آهسته به سوي اتاقم روان شدم . با کمک پاي راستم ،
تختخواب خودم را در قلب تاریکی پیدا کردم و جوان
مسلول را با احتیاط روي آن خواباندم . یک لحظه بعد چراغ
روشن بود . وقتی چراغ را روشن کردم و نگاهم به سر و
صورت مهمانم افتاد ، براي نخستین بار ظلمت را ستایش
کردم. کاش چراغ نداشتم .. نمی دیدم ! . یک مشت
استخوان پوك درهم برهم، چند لکه ي خون سیاه ، پیرهنی
صدپاره و آنوقت .. گل.. تا نوك پا .. شما خودتان را به جاي
من بگذارید . باور کنید ، به مرگ مادرم ، می خواستم سقف
را ، سقف را چرا ، همه ي اتاق را زیرورو کنم ! این میهمان
من ، مظهر جاندار اجتماعی بود که درد و بدبختیشان ، مرا
در پوست خود زنده به گور کرده بود ! .. درنگ جایز نبود . .
با سطل آب آوردم . . سر و صورتش را ، دستهایش را ،
پاهایش را با اب شستم .آهسته چشمانس باز شد و آهسته
خندید! بعد یکباره خنده در گوشه ي لبانش یخ بست .
تکانی به خود داد و نگاهی به سراپاي من افکند . آمد که
چیزي بپرسد .. سرفه شروع شد و همراه سرفه خون ! ..
نمی دانستم چه کار کنم . باز لکه هاي خون را پاك
کردم، آهسته دستم را به پیشانی اش گذاشتم ، می خواستم
کلمه اي امیدبخش به زبان بیاورم ، ولی نمیتوانستم زبانم بند
آمده بود ، لال شده بودم . نفس عمیقی کشید ، باز آهسته
خندید و گفت : ". . شما. ." سراپا گوش بودم ، دلم می
خواست حرف بزند ولی دیگر نتوانست . ضعفی شدید ، ضعفی
که مقدمه ي خواب بدون بیداریست ، سراپاي وجودش را احاطه
کرده بود . بار دیگر کمی اب سرد به صورتش زدم ، تاثیرش
عالی بود . این بار ، آهسته سر از روي متکا برداشت ..
نشست ، با اشاره آب خواست ، دادم . با چه لذتی سرکشید
. .. بعد شروع کرد به حرف زدن و گفت : "هیچ فراموش
نخواهم کرد ، شما یکپارچه انسانید .. من دارم می میرم ..
ولی می خواهم ، قبل از مرگ ، خواهشی از شما بکنم ..
میدانم آنقدر جوانمرد هستید که انجامش بدهید ..".. در
اینجا سرفه ها حمله کردند . ولی این بار همراه با تکه هاي
خون که با سرفه ها پایین می آمدند . اشک هم در اطراف
دیدگانش موج میزد ! پس از اینکه سرفه ها قطع شدند ،
سخنش را ادامه داد :
".. من نقاش بودم ، نقاش مرده هاي متحرکی که زندگی را
مسخره می کنند و زندگان نفس مرده اي که بر مرگ غالبند ! ..
من در تابلوهاي خودم ، درد بی پایان ملتم را نشان
می دادم و در خم و پیج رنگها ، دروازه هاي سعادت
گمگشته را ، به روي آنها که کلمه ي سعادت ، افسانه اي
بیش برایشان نیست ، می گشادم !
من سرشک سرگردان یک فریاد ، و فریاد جان به
لب رسیده ي بیدادم ! من نقاش بودم ، ولی چکار کنم که به
خاطر انسانیتی که داشتم ، در عنفوان جوانی به چنگ مرگ
موسوم به زندگانی افتادم !
پدر من ، کارگر راه آهن بود . یک روز خبر مرگش را
براي من و مادرم آوردند . پدرم زیر چرخهاي ترن له شده
بود. من آنوقت هیجده ساله بودم . مادرم در اثر شنیدن
این خبر ، و در نتیجه ي استیصال ، یکسال پس از مرگ
پدرم دیوانه شد ! درست به خاطر دارم ، وقتی براي
نخستین بار ، براي دیدن مادرم به دارالمجانین رفتم ، وقتی
مرا دید ، اصلاً نشناخت و از من یک مشت چوب کبریت
خواست! دادم.. از رئیس دارالمجانین پرسیدم که موضوع
چیست ؟این چوب کبریتها را براي چه می خواهد ؟"
گفت:
"دیوانه ي عجیبی است . از همه کس اي خواهش را
می کند . چوب کبریتها را می گیرد و در یک گوشه ي اتاق با
گریه و خنده ي آمیخته به هم ، با آنها خط آهن درست می
کند!"
در اینجا شدت گریه ، به مهمان مسلول من اجازه
نداد که سخنش را ادامه دهد . مدتها سرفه کرد ، مدتها
اشک ریخت . به ساعت نگاه کردم ، ده دقیقه بیشتر به نیمه ي
شبنمانده بود .
سرفه ها که دست کشیدند ، باز با گریه سخنش را
ادامه داد :
".. پس از دیوانه شدن مادرم و پس از دیدار او بود
که من احساس کردم که می خواهم به وسیله اي ، به هر
وسیله که هست ، فریاد بکشم . من نقاش بودم و نقاش به
دنیا آمده بودم . رفتم سراغ قلم و رنگ باور کنید ، شبها تا
صبح گرسنه و تنها ، فریاد خودم را به سر و روي تابلوهاي
صامت میکوبیدم ! . یکسال گذشت . یعنی چهرده سال
پیش بود که اتفاقاً دختري مسیحی را در کارگاه یکی از
دوستان نقاشم دیدم .
هردو در یک لحظه ، بدون انکه بدانیم چرا ، دل به
هم سپردیم . هر دو در یک لحظه ي ناتمام ، بدون آنکه
بپرسیم چرا ، براي یکدیگر ، به جاي یکدیگر مردیم ! اسم
آن دختر "لائورا"بود! "
" لائورا! .."
وقتی این کلمه را شنیدم ، بی اختیار از جایی که
نشسته بودم ، پریدم ، دوسه بار بیرون رفتم و آمدم . چند
دسته از مویی که در سر شوریده داشتم ، با فشار انگشتان
لرزانم کندم ! غیر ممکن بود ! این نقاش مسلول ، آنوقت ، لائورا ؟
خاك برسرم ! بهساعت نگاه کردم ، نزدیک نیمه ي شب بود ،
فکر کردم چند دقیقه بعد ، فریاد شوپن ، از لابلاي دندانه هاي
پیانو بلند می شود و آنوقت تکلیف من با این انسان ناکام
چیست ؟
نقاش بدبخت ، ماتمزده ، به من ، به حرکات من
نگاه می کرد .
اعصاب خودم را کنترل کردم ، رفتم در کنارش
نشستم ، گفتم : معذرت می خواهم "من شاعرم و گاهی
اوقات تاثرات مرا دیوانه می کند ! " انسان بود . انسانی
بود که خوب درك می کرد ، قانع شد ، با یک نگاه انسانی به
من فهماند که می فهمد . خوشحال شدم و از او خواستم که
ادامه دهد . ادامه داد : " ... عشق من و لائورا از همان
کارگاه شروع شد و درهمان کارگاه پایان یافت ؛ این که
میگ ویم پایان یافت ، مقصود اینست که ما با هم ازدواج
کردیم. ازدواج ما سر و صداي عجیبی به راه انداخت .
محافلمسیحی زن مرا کوبیدند که چرا با آنهمه زیبایی ، از میان
اینهمه جوان مسیحی ، مرا براي ازدواج انتخاب کرده است ! . .
. و محافل مسلمان ، مرا بیچاره کرده بودند و پایه ي تهمتشان
همان بود که درباره ي لائورا گفتم : که چرا من میان این
همه دختر مسلمان ، زن مسیحی را گرفتم ! من داشتم
دیوانه می شدم ، چطور می توانستم به این انسانهاي از
خود راضی بفهمانم که احساس و درك متقابل بالاتر از این
حرفهاست. من و او همدیگر را می فهمیدیم .درد او را ،
تمناي اورا ، من "با تبادل بدون حرف نگاهها" درك می
کردم و او ترجمان احساسات انسانی من بود ! شش ماه با
این وصف گذشت : در عرض این شش ماه ، علیرغم همه ي
تهمتها ، من و لائوراي من در کنار هم به خاطر هم ، زندگی
می کردیم و او تا انجا که نفسداشت ، در پرورش استعداد
من می کوشید . چون من به شوپن علاقه داشتم ، هرشب ،
نیمه ي شب به خاطر من ، تریستس شوپن را می نواخت !
همه شب ، نیمه ي شب ، تریستس شوپن ! اي داد
و بیداد ! ... غیر ممکن است ! می خواستم فریاد بکشم : که
خاموش، دیگر چیزي مگو ، تعریف مکن ، دیوانه شدم ،
مردم اي نقاش ! ولی احتیاج به گفتن من نداشت ! سرفه ها
به داد من رسیدند . این بار سرفه ها شدیدتر و خونین تر از
دفعات گذشته بود . سرفه ها نبودند ، عصاره ي وجود او بود
که به صورت لخته هاي خون از بدنش خداحافظی می کردند ! . .
دلم می خواست علیرغم میل انسانی من ! ... او قبل از نیمه ي
شب می مرد ! ...
تنها ، به خاطر اینکه تریستس شوپن را نشنود . . . !
ولی یکباره قلبم پارچه پارچه فرو ریخت ! ساعت دیواري
فریادش بلند شد که : نیمی از شب گذشت ! .. مهمان من
سرفه می کرد ، که ناگهان ، پیانو ناله کرد ! ... "شوپن"،
شوپن نه ، "لائورا" شکوه ي دیرینه اش را سر داد .
شکننده بود ! مرگ بود ! جنون بود ! سرسام بود و بدبختی!
شما نمی دانید ، شما چه می دانید چه می گویم ؟ چه می خواهم
بگویم ؟ مهمان من ، نقاش برگشته ، یکدفعه لال شد !
سرفه ها به زوزه تبدیل شدند . زوزه شد فریاد ، فریاد گنگ ،
فریاد گیج ! بلند شد . همان مهمان من که از جا نمی توانست
تکان بخورد ، یکدفعه از جا پرید ، رفت به طرف پنجره ،
پنجره اي که به طرف اتاق لائورا باز می شد ! توفان بیداد
می کرد و ناله ي پیانو ، در پریشانی فریاد بادهاي سرگردان ،
دل همه ي آسمانها را به لرزه می انداخت ! نقاش لحظه اي
سراپا گوش ، دم پنجره ایستاد . سراپاي پیکر نحیفش در آن
لحظات بحرانی ، یکپارچه سوال بود ! . . برگشت نگاهی به
صورت رنگ پریده ي من افکند ، یکدفعه قهقهه اي دیوانه
کننده سر داد ، فریاد کشید :" شما! آه... شما هم می شنوید ؟
این آهنگ را می گویم ؟ شما نمی شنوید ؟" بعد خنده اش بلنتر
شد، آنوقت یکدفعه خنده را قطع کرد . سیل سرشک ،
دیدگانش را ، با هرچه تمناي مبهم در حسرت بیکرانشان
بود ، غرق آب کرد ! من احساس کردم قبل از اینکه شاهد
پایان این فاجعه باشم ، جانم دارد به لبم می رسد سرا پا حیرت
و وحشت به او نگاه می کردم . لائورا خونسرد و بی خبر از همه
جا و همه چیز ، آهنگ را ادامه می داد ! ناگهان نقاش با صدایی
که من تصور نمی کردم از پیکري چنان درهم شکسته و ضعیف
بیرون آمدنش ممکن باشد ، فریاد کرد : "لائورا ، آخ
لائوراي من ؛ مزن ؛ ناله مکن ؛ دیوانه شدم ، مردم، مردم
لائو... ر... ا. . آخ لائو..." نفسش بند آمد ؛ سرفه ها شروع
شدند. چند تک سرفه ي خون آلود ؛ پیچ و تابی محتضرانه ،
آنوقت... سکوت! ..
***
آهنگ پیانو قطع شد ، همه جا سکوت ، همه جا
ساکت ، تنها بادهاي سرگردان بودند که فریادشان به شیون
تبدیل شده بود ! شیون مرگ ، مرگ یک انسان ، انسان نقاش ! .
نقاش بخت برگشته ، آخرین لحظات زندگی را در
آغوش لرزان من طی می کرد ، نه حرف می زد ، نه سرفه
می کرد ، همه ي تک سرفه ها ، تک نفس شده بودند .. تک
تک ، نفس می کشید ، تقلا می کرد . دست مرا می فشرد ،
می خواست چیزي بگوید .خیلی دلش می خواست حتماً
چیزي گفته باشد . "پیامی ، وصیتی !" ولی قدرتش را
نداشت. بلند شدم ، سرش را که روي زانویم بود آهسته
زمین گذاشتم . کمی آب به صورتش زدم ، زنده شد ! نفس
عمیقی کشید ه گفت : من رفتم .. اگر او را دیدید ... دستش
را به خاط من بفشارید ... به او بگویید که من با همان
آهنگی که نخستین بار .. پس از پایان آن تو را بوسیدم .
حالا! حالا! .. دیگر هیچ ، نه هیچ ، به او نگویید من کجا و
چگونه مردم . اصلاً نگوید که مردم ! .. دلم هیچ .. نمی
خواهد دلش را ، دل شکسته اش را ، بار دیگر بشکنم ! اگر
پرسید ؛ چه به سر من آمد ، بگویید .." داشت حرف می زد
که یکدفعه در اتاق باز شد ! خاك بر سرمن ! چه می دیدم ، خداوندا
اشتباه نبود !؟ نه نبود ..
خودش بود ، بیجامه اي وصله کرده بر تن ، موهاي
آشفته ، سر و صورت رنگ آلود ، آنوقت ساکت ، خیلی
ساکت. همه اش تو فکر این بودم که حالا چه خواهد شد !؟.
از هرگونه پیش بینی عاجز بودم . اصلاً دلم نمی خواست
هیچگونه پیش بینی کرده باشم .
لائورا ، همانطور ساکت دم در ایستاده بود ! . تا
اینکه نقاش چشمش به او افتاد ، سرش را آهسته بلند کرد ،
نتوانست نگه دارد . سرش با ضربت به زمین خورد . دوباره
تلاش کرد ، نشد . شروع کرد به خزیدن .. لائورا همانطور
مثل مجسمه ایستاده بود ! ..
نقاش بدبخت ، خزیده به طرف او می رفت .. آنقدر
رفت تا به زیر پایش افتاد ! . دیگر هیچ ! . . همانجا افتاد که
افتاد. . مرد! .
***
امروز یکسال از آنشب می گذرد . یکسال است که
دختر کوچولوي نقاش ، شوهر لائورا در خانه ي من است .
او از گذشته ي خودش ، نه از مادرش ، نه از پدرش ، هیچ
خبر ندارد .
مرا"پاپا"صدا می کند و تنها هنگام خواب است که
دلش مادرش را می خواهد ! پس از مرگ نقاش ، یادداشت
کوچکی در جیب او یافت شد ، که از گذشته ي او هیچ
اطلاعی نمی داد . تنها دو جمله ي ناقص ، خواسته بود او را
در دامنه ي همان کوهی که نخستین بار ، با لائوراي خودش
شبرا در آنجا گذرانده بودند ، به خاك سپارند و بر فراز
مزارش ، فقط به خاطر یادبود لائوراي خودش که مسیحی
بود ، صلیبی نصب کنند ... من این کار را کرد . ولی درباره ي
لائورا ، از من چیزي نپرسید .
همانقدر بدانید که کسانیکه به دارالمجانین می روند
بیشازهمه ، دیوانه ي بدبخت ، موجبات تاثرشان را فراهم
می کنند .
یکی از آنها پیر زنی است ، که مرتباً با چوب کبریت
خط آهن می سازد ، و دیگري زن زیباروي جوانی که عکس
روي کبریتها را با زحمت زیاد می کنند ، به دیوار می زند و
قوطی کبریت ها را به صورت دندانه هاي پیانو ردیف می چیند .
به عکسهاي روي دیوار نگاه می کنند ... وبا انگشتان لرزان ...
روي قوطی کبریت ها پیانو می نوازد ! ...
1 ستاره توسط 1 نفر
لورم 2
لورم ایپسوم
کتابگرام
رمان موسیقی ممنوع
هری پاتروفرزندنفرین شده
رمان چشمان سرد
رمان سرگشته ی ناز
رمان سیاوش
دیدگاه خود را بگذارید